IJzer en staal werden vanaf het eind van de achttiende eeuw regelmatig toegepast in juwelen vanwege de schaarste van edele metalen. De in Berlijn gevestigde Koninklijke IJzergieterij die in eerste instantie gespecialiseerd was in de vervaardiging van balkon- en tuinhekken en gebruiksvoorwerpen, begon in 1804 met de productie van sieraden onder de naam 'Berliner Kunsteisenguss' of het meer gebruikelijke 'Fer-de-Berlin'. De laatste benaming werd overigens ook gebruikt voor sieraden die ontstonden in de ijzergieterijen in Gleiwitz in Silezië, in Trier aan de Moezel en in Ilsenburg. Na Napoleons inname van Berlijn in 1806 werd een groot aantal modellen naar Frankrijk vervoerd. De productie in Parijs begon pas in 1828 en ook daar sprak men toen over 'Fer-de-Berlin'.
De modellen werden gevormd in was en afgedrukt in uiterst fijn zand. De zo verkregen mallen werden gevuld met het gesmolten ijzer en dit resulteerde in kantachtige motieven, die vervolgens met de hand werden afgewerkt, zwart gelakt en door middel van metalen ringetjes aan elkaar bevestigd tot bijvoorbeeld colliers en armbanden.
De kleur leende zich bij uitstek voor rouwsieraden, maar dit gebruik ontstond pas in 1810, na de vroege dood van koningin Luise, de echtgenote van Frederik Willem III van Pruisen. Toen raakten de zogenaamde 'Luiseanhänger', sieraden met de beeltenis van de betreurde vorstin, in zwang. Vanaf dat moment werden gietijzeren sieraden in een aantal Europese landen ook voor persoonlijke rouw gebruikt.
bron: http://www.zilverbank.nl